3º Premio do I Certame Terra Chá de Narrativa Curta, convocado polo Concello de Guitiriz e a Asociación Cultural Xermolos
Grande é agora a sombra no chan daquel carballo para o que ninguén miraba, antes ingsinificante e de temerosa voz ó lonxe, máis tarde convertida en asubio coa axuda do vento. A verdade é que xa alancou o tempo, os seus traballos pasaría ó comenzo, máis ainda cando asemellas insignificante e che poñen un valo de atrancos no camiño.
¿Qué ves coa túa vista de paxaro?¿Observas o trafego dos festeiros, igual que fai aquel atento moucho encaramado nas ramallas, espellos por ollos que reflexan coma o sol de alma cansada deitándose no mar calmo?. Ainda non, pero unha morea de xente, xove para sempre ven ó gallope e con decisión, petos cheos de emoción, correndo dos pobos lindantes. Amañarán un niño para os músicos e regalaranlle outro por un dia ós artesáns. Non perden costume. Eu non te coñezco, pero ¿bótasme unha mán? ¿Levas ti un cuarto de século achegándote tímido, melancólico, espido e sutíl, empuxado pola necesidade de escoitar os sons da terra, igual que a hora en punto empuxa as campás do reló?
Meniños rebuldeiros trepan ó palco ben rematado e entretéñense remexendo as relexadas partituras no atril. Cando chega a hora, os músicos tocan a que non é. Uns fitan ós outros, mirada sorprendida buscando culpable... ¿Para qué?, se vos quedou moi ben e mañá xa non o acordarás.
Alguén comenza a apretar o fol co seu cóbado. O fol sente cóxegas, atragántase coa risa e unha rea de notas fuxe polo punteiro. O intérprete intenta parar a saida do vento e pousa os dedos nos buracos. Máis reas de notas. O mellor é o mesmo vento que axuda a asubiar ó carballo nas noites de espera, mellor é o mesmo vento que axuda a asubiar ó carballo nas noites de espera, con luar, en eclipse ou en menguante, xusto antes de que asome o orballo e precisamente antes de que os feitos queden ó sol con vistas cara ós fiunchos que respiran pesado aire sólido.
Os abedugos están xa ben abrochados, agora capaces de tocarse uns ós outros coas puntas dos dedos, desnudez invernal atada cunha baraza ó pescozo e rabo entre as pernas. Fan pontes coa ramallada para o vó das anduriñas que veñen todos os anos aniñar a vella viga da igrexa veciña da fonte, e levan tempo sin pausar nin olvidar o camiño... ¿será o vento o que lles "sopra" ó oido por onde é o carreiro?. Non sei, pero se o soubese non o diría.
¡Moita xente podo ver xa! Moita teño visto. Fan un bó enxame. Quizais tan abultado coma un banco de xurelos, pero hoxe non traballan os aparellos. O tempo é bo e desexaria que non faltase ninguén. Ti podes acudir, ainda de lonxe. Podes traer extraños froitos con tal de que non teñan pálida mirada. Debes de traer fogosos sentimentos que posúan boa caligrafía, por se queres mandarlle unha mensaxe en segredo á violinista doutras terras ou ó flautista que fai subilas enredadeiras polas árbores tocando nunha clave menor. Asi foi, como a que ornamenta as arpas coñeceu ó gaiteiro que fai cóxegas ó fol. Fixéronse amigos do vento e este ensinoulles a sombra do carballo, antes insignificante, xungos nos prados de fondo, acariciados pola luz sen descanso ata que a noite pide permiso e anuncia a súa alternativa, benévola, cariñosa e doce, sempre coincidindo nun fin de semana do consentido verán. Algo hai que celebrar.
¡Xente brinca, barulla, desvarafusta, celebran, apértanse e acompáñanse ata o alborecer con conversas levedas por carreiros peculiares, brétema fresca e morriñenta arreconchégase mentres amarrallas de coiro, zanfonas ó buxo, gaitas de negrillo e zocas de abedugo visten as súas mellores roupas para estar ben fermosas cara ó afan dos convidados.
A mañá lava a cara e as remelas na fonte, fogar das anduriñas de frente e o sol sae para enxugarlla. Un pequeno corre por ela, vestiduras de traxe tradicional, o seu bombo que lle agasallaron o ano pasado non lle deixa verlle máis ca cabeza. Leva ben o ritmo e non olvidou o sorriso na casa. Non se lle acorda outra cousa. Agora xa está na romería e non pode perdela cadencia dos compañeiros. Quizais esté a prestar ben atención para lembrar con claridade dentro duns ou moitos anos o latexar do corazón no seu peito cando ía polo medio da muñeira sen pulso nin partitura xa que alguén as remexeu sen mala fe. Quizais deba acordar o seu sentir, a súa cara subida á nórea das raiolas e considerar que tal recordo con tacto de péxago maduro é imposible de olvidar. Ocupa tanto sitio que sempre tropeza con el. Este ano terá que despedirse, unha despedida sempre é un doloroso parto, porque despois da partida, sempre ben a espera.