2º Premio do I Certame Terra Chá de Narrativa Curta, convocado polo Concello de Guitiriz e a Asociación Cultural Xermolos

Amanecín nunha primavera esquecida, despois dun daqueles invernos mollados doutrora. Souben de meu pai polas visitas ocasionais que nos facía algun pelegrín deses que andan de póla en póla, e co paso dos anos, cheguei a coñecelo en toda a súa grandeza e tamén na súa miseria, feito anacos por ter vivido sempre no mal camiño.

Pero nesta primavera non falarei de min. Son chamado para darvos o meu testemuño, porque teño fondas raices nesta terra e sei do seu sabor, e sei das xentes que a traballaron, e agora sei tamén moito da maxia que a enfeitizou nos últimos vintecinco anos, que por outro lado, non deixan de parecerme un instante.

Lembro aquel día no que un home pequeno e con maneiras certamente decididas, chegou cabo de mín e colleu alento despois de ter navegado por un mar de ideas insondables, perturbado se cadra por unha xermánica visión de gloria e eternidade.

Eu non compartía o seu optimismo: As pedras son pedras, e moitas mentalidades tamén, sei do que falo, séculos de monotonía non se rachan doadamente ...

amanecinDe tódolos xeitos claudiquei, e non por ver que era posible, como puiden comprobar despois naqueloutro día de verán ciscado de merendas. Non, se lle din a razón foi porque me decatei de que este home, miope argonauta das ideas perdidas, a diferencia doutros que coñecera, non estaba sólo.

Os anos pasaron, foron caendo como as follas nas que vexo pasar a miña vida, e a idea foi medrando: Vin fornadas de rapaces e non tan rapaces carretando incansables os ferros do palco, unha milagre da enxeñería. Vin o dramático sacrificio de pudías e xestas para cubrir os postos de artesanía. Escoitei o son do vento, enchido de mil músicas, portador da vida musical que non ten fin. Vin pregoeiros de colores, pregoeiros de sabores, pregoeiros das palabras e pregoeiros da luz ...

Tamén vin a alegría e a tristeza, vin petos cheos e almas baleiras, vin o entusiasmo e a indiferencia, homes e mulleres atemporais que surcaron un festival que naceu dun soño.

Adoezo das lembranzas; cólloas e xa non as quero deixar, se cadra porque quixera que me perteneceran, pero é inútil: Son patrimonio do tempo e dos corazóns que non gardan demasiado tempo as tristezas.

Se me pediran unha para este tempo, daríavos a dun neno que se quedou mirando para min un instante, despois de arremedar con moito xeito a uns danzaríns improvisados da mostra de instrumentos. Supoño que se asombrou de que un tipo tan estirado se puidera rir, pero asombrar é parte do traballo que me foi encomendado neste reino fuxidío de maxia e fantasía.

Se vos pasades algunha vez por esta terra, nestes días do verán, atoparédesme a pé firme, á carón do posto de libros e camisetas, onde un home pequeno, ano tras ano, acaba por achegarse un instante a coller alento, sabedor de que eu o escoito sempre, co mesmo entusiasmo do primeiro día.

Lembranzas, como aquela da morte de meu pai, o día no que o dono do balneario decidiu que aquel carballo vello e fachendoso estorbaba na entrada: Verdadeiramente, meu pai escolleu un mal camiño. Xa llo advertira miña nai, a terra, ó pouco de que eu comezara a xermolar nunha primavera esquecida, despois de que un corvo calquera non lle puidera buscar ben o xeito a unha landra alongada e escorregadiza da carballeira de Pardiñas.