xoan_corral

   

  A vida componse dunha ringleira de adeuses de xente que queremos.

Co vento frio de xaneiro deixounos Xoán Corral do Restaurante Galicia de Baamonde. Pero, nestes días comprobamos que o seu espírito e enerxía non esmoreceron. A súa luz e o seu calor seguen alumeando esta vila e os peregrin@s non perderon o horizonte que él segue a abrir co seu sorriso aceso. Foron moitos anos sementando ledicia e acollida, "de todo corazón", coma el asinou os seus versos. Baamonde é unha encrucillada que enmudeceu ás veces... Asemellaba que os camiños tornaran cegos. Pero os irmáns Corral, volveron a situalo no mapa do mundo.

 

 Xoán convertía as tardes-noites da vila nunha lumeirada máxica na que vibraban a tope todos os sentidos, nunha fervenza de gastronomía, maxia, poesía..., e tanta vida saltou ó infinito nas ás dacreatividade e das artes. Arredor del todo era xenerosidade e festa, por iso foi gañandolle o terreo a todo sinal de morte, esquecemento, individualismo... Creou a atmósfera propicia para que sigan inzando as celebracións e a amizade, un manancial de gozo que o invade todo, que como a súa poesía ten a forza de ser inmorrente. Acertou no guión ata no derradeiro salouco de vida, a súa acción postrema foi dedicar o seu poemario a uns visitantes. O seguinte servizo xa foi atender a infinidade de xente sinxela e sempre amiga no banquete do máis alá, coma adoitaba convidalos na súa casa. Con esta dedicatoria estaba a coroar e asinar a súa obra coas apertas e agarimo cos que sempre nos despedía. Aquela emoción que durou uns segundos, quedou apresada nesas palabras e en moitas outras que ten espallado polo planeta adiante, coma el sempre remarcaba. Seguiremos sentindo vagas de humor, e percibindo a súa presenza no corazón do grupo.

 

xoan_corral1Envolvía en tenrura a vida cotiá, promocionando o seu entorno cunha saudade arraizada na tribo, emporiso se mantivo rexo. Foi esta cultura, a que o axudou a orientarse e proxectarse no mundo, sen ningún complexo, dando a cara polos valores que mamou nese ribado que sostén o eixe simbólico de Baamonde, arredor do seu monumento máis senlleiro, a igrexa románica, o calvario, o antigo cemiterio, o adro... A mesma saudade que agora racha coas distancias, e nos axuda a sentilo no medio de nós, cando compartimos a amizade, a solidariedade, as artes.

 

 

                                                                             

                                                                            Alfonso Blanco Torrado